 |
|
|
|
|
Róża
 |
Czy takimi różami dziewczęta żegnały
swoich ukochanych?
|
Rozkwitały pąki białych róż,
Wróć, Jasieńku, z tej wojenki już,
Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat,
Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat. /x2
Kładłam ci ja idącemu w bój,
Białą różę na karabin twój,
Nimeś odszedł, mój Jasieńku, stąd,
Nimeś próg przestąpił, kwiat na ziemi zwiądł. /x2
Ponad stepem nieprzejrzana mgła,
Wiatr w burzanach cichuteńko łka.
Przyszła zima, opadł róży kwiat,
Poszedł w świat Jasieńko, zginął za nim ślad. /x2
Już przekwitły pąki białych róż
Przeszło lato jesień zima już
Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej,
Gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej. /x2
Hej dziewczyno ułan w boju padł
Choć mu dałaś białej róży kwiat
Czy nieszczery był twej dłoni dar
Czy też może wygasł twego serca żar. /x2
(„Białe róże” Mieczysław Kozar-Słobódzki)
W poezji okresu Młodej Polski biała róża odgrywała niebagatelną rolę jako symbol miłości wzniosłej i czystej, uduchowionej i pełnej poświęcenia. Biała róża symbolizuje czystość dziewczyny, która obiecuje wierność kochankowi wyruszającemu w bój za ojczyznę, jak również wyrzeczenie młodzieńca, który zamiast rozkoszy stołu i łoża u boku bogdanki wybiera twardy żywot żołnierza. Róża, niezależnie od swego koloru, oznacza także zwycięstwo okupione straszliwym wysiłkiem, co zresztą znalazło swój wyraz w ludowych porzekadłach: „Musisz się głogiem zakłuć, abyś róży urwał”, „Kole róża, kto ją zrywa, żądło plastr miodu ukrywa” czy „Kto róża zrywa, skaleczon bywa”.
Adam Kapler
Pracownia Banku Nasion
PAN OB CZRB Powsin
|
|
