![](/_img/piksel.gif) |
|
![](/_img/piksel.gif) |
![](/_img/piksel.gif) |
![](/_img/piksel.gif) |
Ozy
to długie, często kręte wały, zbudowane z osadów naniesionych przez rzeki meandrujące po powierzchni lodowców lub płynące w tunelach lodowcowych (we wnętrzu lodowca lub w jego spodniej części). | Oz z lotu ptaka wygląda jak wijący się wąż
|
| ![Struktura wewnętrzna ozu/ Autor: S. Lamparski Struktura wewnętrzna ozu/ Autor: S. Lamparski](/_img/_pictures/638.jpg) | Struktura wewnętrzna ozu. Widoczne warstwy drobno- i gruboziarniste
|
| Materiał, z którego zbudowane są ozy, jest ułożony warstwowo i posortowany pod względem wielkości. Oznacza to, że naniesiony został przez wodę płynącą, gdyż warstwy kamieni są odkładane przy wysokich stanach wody, gdy ma ona „siłę” przesunąć tak ciężki materiał, a warstwy piasku powstają wówczas, gdy jest mało wody i transportuje ona tylko najlżejsze drobiny skalne. Różni się tym od osadów powstałych w miejscu wytopienia się lodowca, które wykazują brak warstwowania – kamienie i piasek są przemieszane ze sobą. Ozy powstają w końcowej fazie istnienia lodowca. Osiągają czasem nawet 100 km długości i kilkadziesiąt metrów wysokości. W Polsce formy takie można znaleźć m.in. na Pojezierzu Gostynińskim, Pojezierzu Dobrzyńskim, w okolicach Grójca, na Mazurach, na Suwalszczyźnie (np. oz turtulski), na Pomorzu (np. „Ozy Kiczarowskie” koło Stargardu Szczecińskiego). Najdłuższym ozem na terenie Polski jest oz Bukowsko-Mosiński w Wielkopolsce, mający długość 37 km.
|
![](/_img/piksel.gif) |