 |
|
|
|
|
Ozy
to długie, często kręte wały, zbudowane z osadów naniesionych przez rzeki meandrujące po powierzchni lodowców lub płynące w tunelach lodowcowych (we wnętrzu lodowca lub w jego spodniej części). | Oz z lotu ptaka wygląda jak wijący się wąż
|
|  | Struktura wewnętrzna ozu.
Widoczne warstwy drobno- i gruboziarniste
|
|
Materiał, z którego zbudowane są ozy, jest ułożony warstwowo i posortowany pod względem wielkości. Oznacza to, że naniesiony został przez wodę płynącą, gdyż warstwy kamieni są odkładane przy wysokich stanach wody, gdy ma ona „siłę” przesunąć tak ciężki materiał, a warstwy piasku powstają wówczas, gdy jest mało wody i transportuje ona tylko najlżejsze drobiny skalne. Różni się tym od osadów powstałych w miejscu wytopienia się lodowca, które wykazują brak warstwowania – kamienie i piasek są przemieszane ze sobą.
Ozy powstają w końcowej fazie istnienia lodowca. Osiągają czasem nawet 100 km długości i kilkadziesiąt metrów wysokości.
W Polsce formy takie można znaleźć m.in. na Pojezierzu Gostynińskim, Pojezierzu Dobrzyńskim, w okolicach Grójca, na Mazurach, na Suwalszczyźnie (np. oz turtulski), na Pomorzu (np. „Ozy Kiczarowskie” koło Stargardu Szczecińskiego). Najdłuższym ozem na terenie Polski jest oz Bukowsko-Mosiński w Wielkopolsce, mający długość 37 km.
|
|
